جشنواره‏ی بزرگ وبلاگ نویسی تبیان زنجان، با موضوع فرهنگی – دینی برگزار و اعلام نتیجه شد. [+] خوب من روحم هم خبر نداشت تا اینکه متوجه شدم قلم رنجه در میان برگزیدگان قرار گرفته است. استاد امیر عباس وبلاگ مرا در مسابقه ثبت کرده بود. در ایامی که جز برای کارهای ضروری به نت نمی‏آمدم، بدون اینکه خود خبر داشته باشم در جشنواره شرکت کرده بودم. این موفقیت را نیز مدیون استاد و برادر عزیزم هستم. ورودم به دنیای نویسندگی، ورودم به آموزش و پرورش، ورودم به عرصه‏ی داستان نویسی و کارشناسی ادبیات داستانی، ورودم به دنیای مطبوعات و خیلی موارد دیگر را مدیون برادر هستم. برادری که هم‏زمان هم داستان می‏نویسد، هم مهندس برق است، هم فعالیت سیاسی دارد، هم تدریس می‏کند، هم با جوانان جلسه دارد، هم فعالیت ورزشی دارد، هم در عرصه‏ی ادبیات پایداری فعال است، هم به امور اجرایی می‏پردازد، هم وبلاگ نویس است و ده‏ها وبلاگ دارد ... و در تمام زمینه‏ها هم سرآمد است. تازه بعضی‏ها از روی حسادت می‏گویند چرا به او استاد می‏گویی؟! در دنیای وبلاگ که به راحتی افراد لقب استاد می‏گیرند، اطلاق این کلمه به برادرم از روی محبت خواهر و برادری نیست و خوب است بدانید همواره از پذیرفتن این لقب پرهیز داشته و بارها مجبور شده‏ام مطالب وبلاگم را به درخواست ایشان تعدیل کنم و یا بارها به همین دلیل از تایید کامنت‏هایم خودداری کرده و فقط بعد از هجمه‏ی ناجوان‏مردانه‏ی یک وبلاگ نویس مغرور و سبک‏سر، حساسیت در این مورد و البته خیلی موارد دیگر را کنار گذاشت و نسبت به عموم وبلاگ‏نویسان بی‏تفاوت شد و از رد و بدل کردن کامنت پرهیز نمود. این رویه بر من هم تاثیر گذاشت تا اینکه به کلی وبلاگ نویسی را کنار گذاشتم و حالا باز هم استاد این گونه مرا سورپریز کرد و باعث شد به نت برگردم. بنا بود یادداشت استاد را بخوانید. بگویم که در رایانه‏ی شخصی ایشان بخشی با نام «مایه‏ها» وجود دارد که در نوبت تکمیل و انتشار قرار دارند. تنها کسی که اجازه دارد سری به رایانه‏ی ایشان بزند من هستم و امروز این یادداشت را دیدم. ایشان به من گفتند:«فرصتی برای انتشارش پیش نیامده.» و من حدس می‏زنم نمی‏خواسته بر رای هیئت داوران تاثیر داشته باشد. از ایشان اجازه گرفتم یادداشت را در قلم رنجه منتشر کنم. مطالعه بفرمایید:

جشنواره‏ای با پرچم دین: هیچ‏گاه از حضور در همایش‏های وبلاگی احساس خوبی نداشته‏ام و به جز یک بار به حضور در همایش‏ها تن درنداده‏ام.  همچنین همواره از شرکت در مسابقات وبلاگی پرهیز کرده‏ام. جشنواره‏های وبلاگی را کم‏اهمیت می‏دانم و ترجیح می‏دهم بر اساس اهداف و آرمان‏هایم بنویسم تا بر اساس ضوابط جشنواره‏ها و جایزه‏ای ناچیز (در برابر هدف‏گذاری یک وبلاگ نویس مکتبی، جایزه هر چه باشد ناچیز است)! دلیل دیگر برای تحریم جشنواره‏ها، سلیقه‏ای بودن داوری‏هاست و درست به همین دلیل حضور در هیئت داوران یکی دو جشنواره وبلاگ نویسی را پس از رایزنی‏های اولیه رد کرده‏ام.

اما وقتی فراخوان جشنواره تبیان زنجان را دیدم دلم با آن همراه شد. دیدم برای نخستین بار پرچم دین با شجاعت بلند شده و کسانی جار می‏زنند: ایها الناس به وبلاگ نویسان دینی بها می‏دهیم. به این‏جانب حق بدهید ذوق زده شوم. در روزگاری که دوستان ما (دوست در معنای عام) از چسبیدن صفت دین به فعالیت‏های خود وحشت دارند، سازمان تبلیغات استان زنجان، به صراحت و شجاعت و با افتخار از مسابقه‏ای فرهنگی – دینی سخن می‏گوید. با اینکه این روزها روی یک وبلاگ تمرکز ندارم و توانم در وبلاگ‏های زیادی پراکنده است، اما با اشتیاق چند تا از وبلاگ‏ها را ثبت‏نام کردم. اگرچه بدم نمی‏آید که رتبه‏ای کسب کنم و یا به دلیل داشتن وبلاگ‏های متعدد، دست کم به عنوان یک وبلاگ نویس پرکار معرفی شوم، اما چه بسا نامی از امیر عباس در میان برگزیدگان نهایی نباشد، مهم نیست! مهم این است که با این اقدام خود به فراخوان عزیزانی که پرچم دین را با افتخار در دست گرفته‏اند، لبیک گفته‏ام.

چند نکته‏ی جالب: ?- از این به بعد استاد باید بگوید فقط یک بار در یک همایش و فقط یک بار در یک جشنواره‏ی وبلاگ نویسی شرکت کرده‏ام. ?- مسابقه‏ی وبلاگ نویسی تبیان زنجان، پانزده برگزیده‏ی اصلی و بیست تقدیری دارد. نفر اول برگزیدگان اصلی از وبلاگ نویسان زنجان است و سه وبلاگ نویس دیگر زنجانی در رتبه های سوم، نهم و دوازدهم قرار دارند و هیچ کدام در میان تقدیری‏ها نیستند. ?- استان قم با هفت برگزیده در صدر قرار داشت، اگر چه فقط دو نفر در میان برگزیدگان اصلی بودند (چهارم و دهم). ?- وبلاگ قلم رنجه در حالی در میان برگزیدگان تقدیری قرار گرفت که از تاریخ    ? / ?? / ???? به روز نشده بود. ?- از میان وبلاگ های استاد، جامی از فرهنگ [+] برگزیده شد. این وبلاگ نیز از تاریخ ?? / ? / ???? به روز نشده بود. درست است که نادیده گرفتن اسم امیر عباس اشتباهی غیر قابل بخشش می بود، اما برگزیده شدن یک وبلاگ خاموش (به قول خود استاد) و «اول شدن از آخر» (باز هم به قول خودشان) در نوع خود قابل توجه بود.